Lijkt dat je wat, een leven als au pair? Lees dan vooral verder. Want nee, mijn au pair avonturen gingen niet altijd over rode rozen. Maar Ja, ja, JA! Ik raad het je toch zeker aan om die stoute schoenen aan te trekken en aan een mooi au pair avontuur te beginnen. Ik vertel je waarom.
Terwijl al mijn klasgenootjes in het examenjaar aan het rondneuzen waren, op zoek naar de leukste studie in de gezelligste studentenstad, fantaseerde ik over een buitenlandavontuur. Ik kende elke boom en bocht in het gezellige dorpje waar ik vandaan kom uit mijn hoofd en vond het daarom tijd om mijn horizon te verbreden. Werken met kinderen vond ik altijd al leuk, dus naar het buitenland als au pair? Dat leek me wel wat! Ik schreef me in bij een au pair bureau en de zoektocht naar een leuk en gezellig gezin kon beginnen.
It’s a match!
Die zoektocht naar een leuke familie bestond uit verschillende mail- en skype gesprekken met meerdere families verspreid over heel Engeland. Tot er een gesprek kwam met een gezinnetje uit Londen. Alleenstaande moeder, zoon van 12 en dochter van 8. Samen woonden ze midden in de wereldstad en waren ze op zoek naar een nieuwe au pair. Ik was de gelukkige: ik viel in de smaak bij hen en zij bij mij, want een jaar naar Londen leek me fan-tas-tisch. Dus, begin september stond ik met mijn koffers en mijn goede moed op Schiphol om ons fijne kikkerlandje te verruilen voor het ook al zo fijne Engeland. Op weg naar mijn 10 maanden lange avontuur.
Wat ik toen nog niet wist, is dat ik 3 weken later alweer op hetzelfde vliegveld in Nederland zou staan. Wederom met mijn koffers, maar deze keer met lood in mijn schoenen in plaats van goede moed. Hoe dat zo is gekomen? Dat vraag ik mij, jaren later nog steeds wel eens af. Ik ben heel warm verwelkomd in het Londense gezin. Ze lieten mij het huis zien en de stad. Ze vertelden me over mijn taken de aankomende maanden (kinderen naar school/bijles/voetbal/scouting/pianoles/zwemles/enz. brengen, koken, kamertjes opruimen, ontbijtjes maken en véél kletsen en spelletjes doen.) en stelden me voor aan buren, familie en vrienden. Ik weet nog dat ik die eerste week mijn ouders enthousiast appte: ‘het is hier zo ontzettend leuk!’. Via speciale Facebookgroepen ontmoette ik binnen no-time de leukste au pairs van uit alle hoeken van de wereld. En samen ontdekten we de stad en alles wat er te beleven viel. Ik meldde me aan bij de sportschool en schreef me in bij een taalschooltje voor Engelse les en ging dagelijks op pad om Londen te ontdekken.
Ondanks de warme ontvangst, sloeg de stemming in het gezin langzaamaan om. Er gebeurden dingen waardoor ik me steeds minder thuis ging voelen in het gezin, en dat ging gepaard met een giga groeiende heimwee… Lang verhaal kort: na 2,5 week barstte de bom en voor ik het wist stond ik op straat met mijn koffers en mijn goede gedrag.
Wat nu?
Gelukkig kon ik meteen terecht bij een au pair die ik daar had ontmoet. Toevallig sliepen er dat weekend nog meer au pairs en dat was het beste wat me op dat moment kon overkomen. Ze vrolijkten me op met kilo’s chocolade, maar vooral eindeloos veel leuke verhalen over liefdevolle au pair families en schattige au pair kindjes. Ik wist: nu ga ik zo snel mogelijk naar huis (want ooooh wat mis ik mijn vertrouwde dorpje waar ik elke boom en bocht uit mijn hoofd ken), maar als au pair kom ik terug.
Bye Londen, Hola Madrid!
Ik moet toegeven: dat nieuwe au pair avontuur liet even op zich wachten. Na de nare ervaringen in Londen durfde ik even niet meer op het vliegtuig te stappen, veel te bang voor herhaling van de situatie. Maar de positieve verhalen van mede au pairs bleven in mijn achterhoofd en na bijna twee jaar begon het toch weer te kriebelen… Zou het de tweede keer dan toch wel lukken?
Via een online au pair site raakte ik in contact met een familie uit Madrid. Papa, mama, een zoontje van 1,5 en een dochter van 3,5. Bij het eerste Skype-gesprek voelde het meteen goed en durfde ik het aan. Dit keer ging ik voor een kleine periode op pad: 2 zomerse maanden in Madrid.
Ik scheet zeven kleuren toen ik het vliegtuig instapte en wel tien toen ik het vliegtuig weer uitstapte. Want zou het deze keer wel goed gaan? Maar ik stapte niet alleen een warm land binnen, maar ook een hele warme familie. Vanaf dag één voelde ik me bij hen thuis en dat bleef gelukkig ook zo. Ook deze familie liet me hun appartement en de stad zien. Ze stelden me voor aan al hun vrienden en familie en sleepten me mee voor weekendjes weg met vrienden of familiebezoekjes in de stad. Ze hielpen me bij het zoeken van Spaanse lessen, nieuwe vrienden en leuke activiteiten. En vertelden me geduldig wat ik de aankomende maanden moest en kon doen. Deze familie behandelde me als onderdeel van hun familie en dat was precies waar ik naar op zoek was. Ook deze keer appte ik mijn ouders ‘het is hier zo ontzettend leuk!’, maar nu kon ik dit niet alleen in de eerste week zeggen, maar ook in de tweede, derde, vierde… Elke week was fijn, tot aan de laatste dag. En ook nu, 4 jaar later kijk ik nog met zo veel plezier terug op mijn tijd in Madrid. Ik spreek de familie nog regelmatig en heb ze een jaar later nog een keer bezocht. Ik had deze maanden voor geen goud willen missen en zou het allemaal zo weer over doen.
Heimwee? Ja, alweer…
Nu moet ik natuurlijk eerlijk zijn: ook al was deze tijd in Madrid fantastisch, niet elke dag was er één om over naar huis te schrijven. Zo sloop ook hier de heimwee er af en toe in of had ik sommige dagen allesbehalve zin in kinder-snottebellen, creatieve knutsels maken, verstoppertje spelen in een bloed heet park en mijn eindeloze geduld bewaren. En die taalbarrière… Ook dat viel vies tegen. Ik had mijn eindexamen Spaans voldoende afgerond en dacht daarom ook: ‘Dit doe ik even!’, maar dat ging toch even anders. De eerste weken snapten de kinderen mijn gebrekkige Spaans niet en ik kon ook vrij weinig maken van wat ze mij wilden vertellen. Dit resulteerde in flink veel onmacht en huilbuien van hen en stiekem ook van mij. Met behulp van handen en voeten en Google Translate kwamen we samen de eerst weken door, daarna snapten we elkaar een stuk beter en ging het prima. Maar eerlijk is eerlijk: makkelijk was het niet.
Het leven was er een fiësta
Tegenover deze mindere momenten staan wel: bijzonder veel mooie herinneringen. Ik heb ontzettend veel nieuwe vrienden gemaakt en bijzondere mensen leren kennen. Ik mocht op avontuur met mijn au pair kindjes, speelde dagenlang met ze in het park, bakte koekjes, ging naar de dierentuin of bedacht speurtochten door de stad. Ik ontdekte Madrid als een local in plaats van als een toerist, maakte kennis met de Spaanse cultuur en het lekkerste Spaanse eten: van churros tot paella, sangria en tapas. Ik bezocht, samen met au pair-collega’s verschillende stadjes en dorpjes in de buurt van Madrid, leerde de taal 10x beter spreken en kon elke dag van een heerlijk zonnetje genieten. Ik slenterde uren door de steegjes van de stad, bezocht de mooiste musea en typisch Spaanse feestjes, bracht een bezoekje aan ontelbaar veel terrasjes, picknickte in Retiro Park en… Ik kreeg er een nieuwe (Spaanse) familie bij.
Au pair worden een aanrader? Ja, ja, JA!
Mijn eerste au pair avontuur was dus helaas niet het succesverhaal waar ik op hoopte, maar eigenlijk gewoon heel zwaar. Om eerlijk te zijn: Ik ben best lang van slag geweest van deze ervaring en heb lang getwijfeld of ik wel echt zo goed was met kinderen als ik dacht. En was ik wel geschikt om zo lang uit mijn fijne, vertrouwde omgeving weg te gaan? Toch kijk ik best met een goed gevoel terug op m’n au pair avonturen in Madrid én Londen. Ik heb van allebei ontzettend veel geleerd. Ik zie het au pair leven als een superleuke manier om reizen en geld verdienen te combineren. Dus: ja, het is spannend om die stap te zetten. En ja, het zou kunnen zijn dat het niet helemaal gaat zoals je wilt. Maar een vliegtuig naar huis is snel geboekt. Dus zou je mij vragen of ik het leven als au pair zou aanraden? Dan zeg ik: JA! Zeker doen.
Ook au pair worden? Hier zijn wat tips:
- Neem je tijd bij het kiezen van een fijn gezin en volg je gevoel. Als je mij zou vragen wat er tijdens mijn eerste au pair avontuur fout is gegaan zou ik zeggen: heel veel. Maar waar het allemaal mee begon, is dat ik niet goed naar mijn gevoel heb geluisterd. Achteraf kan ik zeggen: ik wist diep van binnen al dat dit gezin en ik niet bij elkaar paste. Tijdens de eerste mailtjes, het eerste Skype-gesprek, toen ik daar het huis binnenstapte… Dus raad ik je aan: voelt het niet goed? Doe maar niet. Een geschikt au pair-gezin vinden kost gewoon tijd (meestal). Neem die tijd dan ook, als het nodig is.
- Op Facebook staan ontzettend veel Facebookgroepen voor au pairs (Probeer bijvoorbeeld: Au pairs in London). Sluit je hierbij aan en stuur gewoon een berichtje! Iedereen zit in dezelfde situatie en wil ontzettend graag nieuwe mensen leren kennen om de omgeving mee te verkennen. Het is net speeddaten XL: soms spreek je af met iemand die je niet zo fantastisch vindt. Dan zie je elkaar na één koffietje misschien nooit meer terug. De volgende keer ontmoet je je ware liefde en jou au pair-maatje waar je alle kinder-frustraties mee kan delen. Bijzonder fijn.
- Maak duidelijke afspraken zodat jij en de familie op één lijn zitten en weten waar ze aan toe zijn. Wat verwacht jij van de familie? En wat verwachten zij van jou? Wat worden je uren en je tarief? Wat voor (huishoudelijke) taken krijg je te doen? Wat verwachten ze van jou als je niet aan het werk bent? Ben je dan welkom om mee te doen met familie-activiteiten, of liever niet? En hoe sta je daar zelf in? Door te praten, praten, praten voorkom je de grootste teleurstellingen
- Denk goed na over de locatie: ga je voor een stad of liever een klein dorpje? De plek waar het gezin woont kan best veel zeggen over het gezin en vooral over hoe jouw avontuur er uit zal zien. Zo is het in de grote stad makkelijker dan op het platteland om nieuwe mensen te ontmoeten en vrienden te maken. Aan de andere kant kan een grote stad weer heel overweldigend zijn en zou een kleine stad of dorp misschien beter bij je kunnen passen.
- Spreek je de taal nog niet zo goed? Dat is niet het einde van de wereld, maar realiseer je wel: een extra uitdaging zal het zeker zijn. Vraag aan het au pair gezin of er in de buurt taallessen worden gegeven die je zou kunnen volgen. En verder is Google Translate je aller beste vriend. Ik liep de eerste weken rond met een spiekbriefje op zak met zinnen als: ‘Moet je plassen?’, ‘We gaan naar de speeltuin’, ‘Heb je dorst’ en ‘Voorzichtig!’. Werkt helemaal prima.
- Wist je dat Nina.care ook een au pair bureau is? Ze helpen je op weg met praktische zaken en het zoeken van een fijn au pair gezin. Meld je hier aan als au pair zijnde.
We hebben nog veel meer blogposts waar je meer ervaringen kunt lezen van au pairs en families.
Door: Manon Blonk (8 april 2020)
Veel gestelde vragen over het worden van een au pair
Wat is een au pair?
Klinkt chique hè, een au pair? Maar wat is het nu eigenlijk precies?
Een au pair is iemand uit het buitenland tussen 18 – 30 jaar oud die voor een bepaalde periode, tot maximaal één jaar bij het gastgezin in huis woont als een culturele uitwisseling. Ze komt voor de uitwisseling en in ruil voor kost, inwoning en zakgeld ondersteunt de au pair bij de zorg voor de kinderen en lichte hulp in het huishouden.
Meer weten? https://www.nina.care/nl/au-pair/au-pair-worden/
Heeft een au pair recht op vakantie?
Ja, als de au pair een jaar bij jullie blijft, heeft ze recht op 2 weken doorbetaalde vakantie. Plan samen met de au pair wanneer hij of zij deze kan opnemen en wat handig is voor beiden.
Welke taken heeft een au pair?
Een au pair werk in Nederland maximaal 30 uur per week voor het gezin. Hierbij voert de au pair verschillende taken uit. Ze zorgt voor de kinderen en brengt ze bijvoorbeeld naar school en/of haalt ze op, ze brengt ze naar sporten, eet met de kinderen, helpt met huiswerk of legt ze op bed. Daarnaast doet een au pair ook de licht huishoudelijke taken in huis. Denk hierbij aan de was, eten koken, stofzuigen, opruimen of de hond uitlaten.